Als we vroeger geleerd hebben dat wij onszelf moeten wegcijferen en er voor de behoeftige ander moeten zijn, voor de ander moeten zorgen omdat de ander zich niet kan redden.... Als we hebben geleerd om ons aan te passen aan situaties die niet terecht waren...Tegenstand niet geduld werd...en er niet over gevoelens werd gepraat.....
Wat gebeurd er dan met ons?
Dan worden we dienaren van anderen die behoeftig zijn! We onderwerpen ons aan de ander!
We doen wat ze verlangen zodat zij het fijn hebben en zich gelukkig kunnen voelen. Ondanks dat we op ons tandvlees lopen.... We zeggen onze leuke vriendenuitjes af, onze afspraken. We wijzigen onze plannen. Of we plezieren ze tussen de drukte door..
Het voelt allang niet meer spontaan. Maar we weten dat die ander het verwacht, teleurgesteld zal zijn als wij niet doen wat zij vragen....en tja, we willen ons niet schuldig voelen....maar geliefd en gewenst. Dus doen we wat ze verlangen. Maar ondertussen begint het te knagen en hebben we geen zin meer om die ander naar de pijpen te dansen.
Maar wat als we nee zouden zeggen? Wat als we van huis uit geleerd hadden onze grenzen beter te bewaken? Wat als wij er voor onszelf zouden zijn, naar onze eigen behoeftes zouden luisteren ipv naar de behoeftes van de ander?
Nou...., dat zal ik je vertellen; dan barst de bom!!!!!
Want die ander die pikt dat niet! Die ander vindt het normaal dat wij hem of haar dienaar zijn en zullen gaan eisen of gaan afdwingen dat wij er voor hun moeten zijn! Of ze kunnen ons ervan beschuldigen dat wij ze in de steek laten.
Want zij weten niet anders! Wij hebben dit patroon zelf gecreëerd met ons gedrag. Door er altijd voor hun te zijn.
Als jullie dit herkennen is het dus superbelangrijk dat wij onze grenzen gaan aangeven! Zodat wij ruimte kunnen creëren voor onze eigen behoeftes!
Of zijn wij soms minder belangrijk dan de ander? Vinden wij ons minder waard dan de ander?
En als de ander hiervan gaat flippen of het staat de ander niet aan, dan is nu het moment om die ander los te laten. Klopt, daar is moed voor nodig......maar wordt het na al die jaren niet eens tijd om op te stappen zodat er ruimte en rust komt?
En we i.p.v hun, onszelf gelukkig gaan maken?
Liefs Sylvia ♡